Natuur- Avontuur: Wandeling bij het Verscholen Dorp in Vierhouten,..

Op een mooie zonnige ochtend stapte ik in de auto op weg naar de Veluwe voor een wandeling met vriendin. We zouden naar `het Verscholen Dorp` gaan waar ik onlangs een indrukwekkend boek over gelezen had en nog nooit eerder over dit stukje geschiedenis gehoord had. Het zou die nacht gesneeuwd hebben, maar bij ons was (wederom) niks te zien, maar hoe meer ik in de buurt van de Veluwe kwam, hoe meer sneeuw er lag en eenmaal bij vriendinlief aangekomen, moest ik gewoon voorzichtig rijden. Wauw, ik had me toch zin in een wandeling. We stapte al snel uit op de parkeerplaats in Vierhouten met de zon op onze snoet en een strakblauwe hemel boven ons. We wandelde het Hendrik Mouwenveld pad van ongeveer 7km. Nadat we halverwege in stilte verder wandelde, nadenkend over wat er jaren geleden in het bos heeft afgespeeld begon het te waaien. Het was ook wat grijzer geworden, `zou het gaan sneeuwen?` zeiden we nog tegen elkaar. En ja hoor, niet veel later dwarrelde de eerste sneeuwvlokjes naar beneden en niet veel later zaten we in een heuse sneeuwstorm. Als sneeuwpoppen zo wit en nat kwamen we bij de auto aan, maar wat hebben we genoten van de sneeuw, zo prachtig hoe de natuur dan veranderd! 

Benieuwd naar meer?! Klik dan verder,..

We stapte uit de auto op Parkeerplaats Speelweide aan de Tongerenseweg in Vierhouten. Het is een heel gehobbel en gebobbel om er te komen. Helemaal omdat er sneeuw lag en ik niet goed kon zien hoe diep de kuilen waren. Gelukkig kan m`n auto-tje heel wat hebben, dus heerlijk door elkaar heen gehutseld stapte we uit in de sneeuw. Zo fijn, het geluid `knerp, knerp` klonk direct als muziek in mijn oren. Ik was zo verrast dat er zoveel sneeuw lag, echt mega genieten. We wandelde de wandelroute van ongeveer 7km waarbij je langs het verscholen dorp wandelt. Dit wandelpad is uitgezet door Staatsbosbeheer en gelijk met de eerste stappen op het wandelpad had ik een wauw-moment. Foto hieronder links, de zon die zo prachtig door de bomen heen schijnt, zo gaaf! Hier en daar was de sneeuw opgevroren tot ijs, wat ook prachtige plaatjes oplevert. En de lucht, strakblauw, zo genieten.

We wandelde verder over de heide, wat zal deze ook prachtig zijn in de zomer, nu genoten we van het weidse uitzicht met sneeuw. Helaas geen wild gezien, die zaten waarschijnlijk lekker bij de kachel. Ik heb me laten vertellen dat hier behoorlijk wat wild loopt, ook zwijnen en die staan nog steeds op m`n lijstje om te bewonderen. Uiteraard een selfie met de sneeuw en doorgestuurd naar manlief met de tekst; `kijk eens waar ik ben!` Hihi..manlief helemaal verbaasd dat er zoveel sneeuw lag bij ons, want er lag nog steeds niks bij ons thuis. Zo bijzonder hoe plaatselijk dit kan zijn. Ook afgelopen weken, ik begreep dat het in het Noorden mega veel sneeuw ligt en wij hebben serieus niks gehad. Geen vlok. Daarom genoot ik extra van dit prachtige natuurverschijnsel. Zoveel licht, de glinstering in de sneeuw!

We wandelde verder en kwamen aan bij het Verscholen Dorp. `Stil,   wees stil, want niemand mag je horen. Wees stil, ondergedoken kind. Je naam, je huis, heb je verloren. Zorg dat men niet je lichaam vind. Ida Vos. Alleen dit gedicht zegt eigenlijk al genoeg wat hier gebeurd is. Ik had er geen woorden voor, merkte ook op dat ik stiller werd. Wat ik gelezen had in het boek werd opeens echt, levendig. Hier was het, hier zaten ze verstopt, ook in de kou, niet te bevatten en toch, waarheid. Een stukje geschiedenis verteld; In Nunspeet groeide het aantal onderduikers, waardoor er besloten werd om ze onder te brengen in hutten in de Soerelse bossen. Het onderduikerskamp kreeg de naam Pas-Op-Kamp en werd vernoemd naar de doorgaande weg die als handelsroute door struikrovers onveilig gemaakt werd. De hutten lagen verscholen in het zeer dichte struikgewas en hadden namen als De Villa en de Amhut (Anti Moffen Hut). Het kamp bood onderdak aan zo`n 80 tot 100 mensen. In het kamp was meer bewegingsvrijheid als op een zolderkamer in een dorp. Zo mochten ze overdags vrij bewegen, als het maar geluidloos was. Gesprekken die gevoerd werden, vonden dan ook fluisterend plaats. Overlevende van het kamp vertelde later dat er nooit honger werd geleden. Streekbewoners brachten, met gevaar voor eigen leven, levensmiddelen naar het kamp. Op zondag, 29 oktober 1944 werd het Pas-Op-kamp ontdekt door 2 soldaten die een jongen met twee emmers water een brandgang zagen oversteken. De schoten van de soldaten maakte de kampbewoners alert, waardoor ze tijdig konden vluchten. Van de 87 onderduikers wisten er 8 niet te ontkomen, zij zijn op 31 oktober 1944 gefusilleerd in kuilen die ze zelf moesten graven. Ter nagedachtenis aan deze mensen is er een monument onthuld die staat aan de Tongerenseweg (net iets verder als de parkeerplaats). Opa Bakker en Oma Cor hebben veel voor de onderduikers betekend. Het is echt de moeite waard om eerst het boek te lezen en daarna de wandeling te maken. Het boek heeft de titel: Het meisje uit het verscholen dorp. 

Het heeft op mij veel indruk achter gelaten, helemaal omdat ik dit stukje geschiedenis nog nooit eerder gehoord had. Omdat vriendin op de Veluwe woont, vroeg ik haar ernaar en zij vertelde er regelmatig langs te fietsen. Daarom dacht ik, hier wil ik eens een kijkje nemen. Voor mij krijgt een wandeling dan een diepere betekenis en deze wandelingen blijven ook echt bij. 

Ik ben benieuwd of jij ook wel eens bij Het Verscholen Dorp in Vierhouten gewandeld hebt of dat je dat nu van plan bent?! Laat je het me weten in een reactie?!

Fijne dag!

Lieve-Groetjes,

Verie