Welkom op het blog van WensMama Schrijfsels. Hieronder deel ik de berichten die ik online op m`n Instagram-account deel zodat je ze, zonder social media ook kunt lezen.
• JE MAG OOK VERLIEZEN
Onlangs hoorde ik dit lied op de radio en als je mij dit een paar weken terug had gezegd had ik je uitgelachen. Verliezen? Ik? Nooit! Sterk zijn, doorgaan, leuk doen, vooral niet laten zien hoe ik me echt van binnen voelde en nu? Ik heb de strijd verloren, ik heb gefaald, ik ben moe gestreden, want wat heb ik gesmeekt en gebeden, maar niet voor mij, voor ons en nu? Moe, ontzettend verdrietig zit ik uitterusten, gaat alles langzaam, als je me wat vraagt moet ik uit verweggistan komen om je een juist antwoord te kunnen geven en dan weet ik nog niet eens of het klopt. Gedachten komen, gedachten gaan. Ik mag leren loslaten en oh, wat vind ik dat moeilijk. Ik houd zo graag zelf de touwtjes in handen en draai zo graag zelf aan de knoppen van het leven. En dat beeld van de toekomst was zo leuk zelf bedacht, maar werd zo anders voor ons uitgestippeld. In het verdriet, gemis en rouw om onze kinderwens zal ook die strijd blijven, want een kinderwens geef je geen plekje in je leven, het wordt verweven in je leven, de enen keer staat het vooraan, de andere keer wat meer op de achtergrond, maar over, dat gaat het hier op aarde nooit. Gelukkig mogen we weten dat God met ons mee strijdt, Hij weet en kent ons, Hij is erbij, altijd en overal en dat alleen al, geeft echte rust. Tip: Luister het lied "Je mag ook verliezen" van ELINE.
• LEUK DOEN
Ken je het?! Leuk doen, terwijl wat je verteld wordt of om je heen gebeurd helemaal niet leuk is. Je geen raad weet met wat je ermee moet, de makkelijkste weg is maar gewoon met de meute mee te doen. Glimlachen, meepraten (terwijl je bij jezelf denkt, waar heb ik het over?) Altijd leuk doen, terwijl ik de wereld stom vind. Altijd leuk doen terwijl het diep vanbinnen pijn doet. Altijd leuk doen terwijl ik van binnen verscheurt wordt door rouw en verdriet. Altijd leuk doen terwijl je eigenlijk 'nee' had willen zeggen. Altijd leuk doen terwijl jezelf zo graag wil dragen, vasthouden en liefhebben. De wereld staat stil. Ik denk na, heel veel en heel diep. Ik wil kunnen laten zien dat reacties, vragen en opmerkingen mij raken, pijn doen en verdriet geven. Is daar ruimte voor in deze wereld? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ik het wil proberen niet altijd leuk te doen, omdat het gewoonweg niet altijd leuk is.
• WELKOM
Het Instagram-account 'WensMama Schrijfsels' is geopend! Op dit account deel ik m'n dagboekschrijfsels met jou over de onderwerpen; WensMama, vrouwen met een (nog) onvervulde kinderwens en leven met een onvervulde kinderwens. Ik hoop oprecht dat je wat mag hebben aan deze schrijfsels die ik niet alleen schrijf voor jou lieve vrouw met een (nog) onvervulde kinderwens, maar ook voor diegene die in de omgeving ermee te maken hebben; je (schoon)zus(je), je tante, je buurvrouw, je collega, je kerkgenoot, je klant, je (..vul maar in). Ik realiseer me dat het nu lijkt of alleen vrouwen hiermee worstelen, maar ik deel ook, uiteraard in overleg met Manlief onderwerpen over/voor mannen, maar over het algemeen deel ik over/voor vrouwen. Ook wil ik echt nog even zeggen; ik ben absoluut niet perfect, niet een professional (alhoewel?), het is voor elke vrouw anders; de beleving, het gevoel, het er zijn. Ik schrijf het vanuit mijn hart en hoe ik het ervaar. Wat zou ik doen, wat kan jij doen?! En daar mag je een mening over hebben, maar houdt het netjes! Ik beantwoord geen vragen die gaan over waar aan of wie ligt het. Dat is iets van ons samen! Ik hoop, samen met Hem, jou te mogen bemoedigen en inspireren!
• WENSMAMA SCHRIJFSELS
Het begon 4 jaar geleden te kriebelen om iets met onze onvervulde kinderwens te gaan doen. Niet de medische kant, die hebben we inmiddels wel gezien, maar de kant van het delen, het bespreekbaar maken met en voor anderen. Het onderwerp 'kinderloos' blijft verborgen, ik zie het letterlijk als een 'stil verdriet' wat nauwelijks bespreekbaar en zo onzichtbaar is. Soms even rond Moederdag, maar daarna is het weer geweest en leeft ieder weer voort. M'n lef zat nog opgesloten, maar ook de kracht om letterlijk de stap te zetten. Met het VruchtbaarLeven event '25 voelde ik deze geestelijke kracht door mij heen en wist ik; 'ik mag opstaan en erover vertellen.' Kei-eng, voor wie mij niet kent; ik ben niet zo'n prater, hou niet van spreken in het openbaar en ik denk zeker over het geloofsleven delen dat anderen dat 10x beter kunnen dan ik. Toch kreeg ik keer op keer de bevestiging van God door een Bijbeltekst, een lied, de natuur dat dit het is. En eerlijk? Dit is niet wat ik in gedachten heb. Ik opende een nieuw account met de naam die ik ook voor m'n offline dagboek gebruik 'WensMama Schrijfsels'. Het logo, wat ook al 4 jaar onder het stof lag, kreeg een pluis-paardenbloem. Deze staat voor mij symbool als 'sterke krachtige bloem, die keer op keer zaadjes uitstrooit om nieuw leven te zaaien'. Waar het bij mij stopt in levende zin van het woord 'WensMama', maar waar ik hoop en bid dat er een zaadje mag zijn die een klein zaadje bij jou mag planten om een leven te ontdekken met Hem en met een onvervulde kinderwens. Hij heeft het zelf gezegd in 2 Korinthe 12 vers 9a: "Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht." Dat is mijn uitgangspunt om met je te kunnen delen.
• STIL VERDRIET
Er is ook de andere kant, het onzichtbare, stille verdriet, mensen die mij niet begrijpen, die woorden delen die zo intens pijn doen. Die mooie zonnige dagen, dat gouden licht, donker maken, soms zelfs git-zwart. Want naast dat ik vaak hoor dat ik dapper en sterk oog, voel ik me soms ook moe van het strijden, vechten, altijd maar leuk doen, glimlachen wanneer er niks te glimlachen valt. Soms doet het leven zo intens pijn, overweldigd het verdriet zo enorm, schreeuw ik naar de hemel; 'God, waar bent U, waarom?' Ik wil dit niet, ik wil 'normaal-zijn', erbij horen. Het maatschappelijke-normaal; huisje, boompje, beestje en kindje. We zijn al heel ver, maar het laatste kunnen we (nog) niet afstrepen en soms overweldigt dat. Ook over deze dingen wil ik hier delen. Die andere kant mag er ook zijn, de onzichtbaarheid, het stille verdriet. En soms heb ik het nodig om even m'n rug te laten zien, nu even niet en ook dat is okay. Voel je welkom op dit account.
