Natuur- Avontuur: Wandelen bij de Stille Kern in Zeewolde,..

Op een grijze woensdagmorgen stapte ik in de auto op weg naar de Stille Kern in Zeewolde. Dit wandelgebied/natuurgebied stond al een poosje op m`n lijstje om eens te gaan bewonderen. Vol goede moed stapte ik uit de auto op de parkeerplaats, het was letterlijk de Stille Kern, er was helemaal niemand. Ik wandelde het gebied in en sloeg rechtsaf richting de twaalf meter hoge Tuurtoren waar ik prachtige Konikpaarden zag, er liep zelfs een veulentje bij. Ik liep een stukje terug en vervolgde het pad waarnaar ik op een plateau kwam waar je prachtig uitzicht hebt over de Stille Kern. Ik ontdekte een trap en liep naar beneden. Bij het hekje aangekomen stond ik oog in oog met een stier. Nu ben ik niet zo bang uitgevallen, maar een held ben ik ook niet. Ik maakte keurig achter het hekje een foto en wachten tot de stier voorbij was. Dit was niet de enige hindernis op de wandelroute, het was letterlijk een uitdagende route.

Benieuwd naar meer?! Klik dan verder,..

 

De auto kun je gratis parkeren op de parkeerplaats Hosterwold in Zeewolde. Ik wandelde vanaf de parkeerplaats de wandelroute op (staat niks aangegeven) en daarna sloeg ik gelijk rechtsaf naar de twaalf meter hoge Tuurtoren. Super leuk om daar een kijkje te nemen. De toren staat fier rechtop midden in het natuurgebied en je hebt dus prachtig uitzicht over het natuurgebied. Ik zag de Konikpaarden grazen en hoorde ze ook te keer gaan in de bosjes, wat ze daar aan het doen waren? De zon liet zich heel waterig even zien en daarna werd het weer grijs. Ik koos ervoor (niet wetend) om eerst de uitkijktoren te bewonderen. Je kunt ook eerst wandelen en daarna de uitkijktoren beklimmen en genieten van het uitzicht.

Ik wandelde terug de wandelroute op en kwam bij een plateau, waar je prachtig uitzicht hebt over de Stille Kern. Ik ontdekte een trap en liep naar beneden. Bij het hekje aangekomen stond ik oog in oog met een stier. Nu ben ik niet zo bang uitgevallen, maar een held ben ik ook niet. Ik maakte keurig achter het hekje een foto en wachten tot de stier voorbij was. Dit duurde even en nadat de stier iets wat de bosjes ingedoken was, durfde ik het om de route tegen de klok in te gaan wandelen. Wanneer je op het pad blijft en steeds links aanhoud wandel je groots om de plas heen en een stuk door het bos. Ik genoot van de rust en de stilte, de naam Stille Kern doet z`n naam eer aan. Het is letterlijk stil en echt heerlijk wanneer je ontspannen wilt wandelen.

Ontspannen wandelen was van korte duur. De volgende hindernis kwam op m`n pad. Een kudde koeien stond midden op de wandelroute. Ik was een paar meter terug al een paar koeien voorbij gelopen die in de bosrand stonden. Ze waren wat humeurig en boksten met hun horens tegen elkaar aan. Ik blij dat ze mij heel niet in de gaten hadden liep ik vol goede moed verder. Totdat ik dus deze kudde koeien voor mij op het pad zag staan. Daar stond ik dan. Achter mij vechtende koeien (stieren waarschijnlijk) en voor mij een hele familie. En als ze nou heel leuk gewoon zouden grazen of weglopen zoals de stier deed. Nee, ze blijven stokstijf staan en maar naar mij kijken. Ja, ik kon geen kant op. Ik durfde ook niet meer terug, want inmiddels zag ik de vechtersbazen het pad op komen. Ik zweette peentjes, en opeens dacht ik, ja wat ga ik doen? Ik kan moeilijk blijven staan heel de dag. Teruggaan is geen optie, vooruit ook niet, tenzij ik gespiest wil worden, maar nee, dat leek me nou niet heel fijn. Ik wandelde toch iets dapper vooruit in de hoop dat ze de hint zouden begrijpen en ze als nog weg zouden wandelen. Maar nee, die hint begrepen ze niet. En maar kijken, soms kwam er een wolkje adem uit hun bek en dan keken ze even omhoog om vervolgens hun aandacht weer op mij te leggen. 

Ik zag een paadje in de bosjes naast de koeien. Een paadje vol met onkruid (lees: brandnetels). Ik had geen keus en wandelde avontuurlijk door de bosjes langs de koeien. En de koeien? Je raad het vast niet. Die sloegen dit alles gade, draaide zich naar mij toe en bekeken hoe ik dat toch allemaal deed. Het was net een film. Gelukkig bleven ze staan en kwamen ze niet alsnog achter mij aan. Ik maakte nog een foto van ze en liet ze toen met rust. Wat zullen ze gedacht hebben? Hihi!

Ik wandelde verder over het kronkelende wandelpad. Bij elke bocht dacht ik `Wat zal er achter de bocht zijn?` Opeens hoorde ik wat, ik keek achterom maar zag niks. Ik keek voor mij en stond oog in oog met een damhert. Een prachtig grijs-bruin hert met een super groot gewei. Zo mooi. Ik pakte m`n camera, wilde juist klikken en floep, weg was hij. Ik erachteraan, maar helaas, hij was nergens meer te bekennen. Echt zo gaaf en zo dichtbij. Net voordat ik het klaphekje door wandelde om bij de auto te komen zag ik nog wat aalscholvers bij elkaar zitten op wat takken boven het water, zo mooi. De stier was nergens meer te bekennen (gelukkig, pff).

Ik ben benieuwd of jij ook wel eens bij het natuurgebied de Stille Kern hebt gewandeld of dat je dat nu van plan bent?! Laat je het me weten in een reactie?!

Fijne dag!

Lieve-Groetjes,

Verie